Η ΑΕΚ ετοιμάζεται για τα παιχνίδια του 3ου προκριματικού του UEFA Conference League, απέναντι στον Άρη Λεμεσού, έχοντας μπει από φέτος σε μια νέα εποχή. Μια εποχή με πολλά στοιχεία της προηγούμενης. Ορισμένα, που θέλει να κρατήσει και άλλα, που μισεί ακόμα και να θυμάται.
Η περσινή χρονιά έκλεισε με το πλέον καταστροφικό τρόπο. Η κατάρρευση μετά το παιχνίδι του Φαλήρου, και αυτό το εξωπραγματικό 6-0, ήταν πρωτοφανείς για τα δεδομένα του συλλόγου. Πάντα μια βαριά ήττα από τους ανταγωνιστές της -και δή τον Ολυμπιακό-έφερνε τριγμούς στο εσωτερικό της ομάδας. Η κατρακύλα όμως του κλεισίματος της περσινής σεζόν δεν είχε προηγούμενο. Ο χειρότερος αποχαιρετισμός σε έναν από τους καλύτερους προπονητές της ιστορίας του συλλόγου, τον άνθρωπο του εντυπωσιακού νταμπλ του 2023, του Ματίας Αλμέιδα.
Η ΑΕΚ, με νέα διοίκηση πλέον, νέους ανθρώπους να την τρέχουν και έναν αθλητικό διευθυντή, όπως ο Χαβιέ Ριμπάλτα, έμπειρο και χαρισματικό, αποφάσισε να μπεί σε αυτήν την νέα εποχή, με άλλον στο τιμόνι της. Επέλεξε, έναν τελείως διαφορετικό προπονητή απο τον προκατοχό του αλλά και τον ίδιο τον οργανισμό. Ο λόγος για τον Μάρκο Νίκολιτς.
Η ΑΕΚ, από την απαρχη της ιστορίας της, αποτέλεσε μια ομάδα, συνυφασμένη με τον ποδοσφαιρικό ρομαντισμό. Η σχέση φιλάθλων και συλλόγου δεν ήταν ποτε τυπική, λόγω και της ιστορίας ξεριζωμού της ομάδας. Ο ΑΕΚτζης έμαθε με τα χρόνια να δένεται και να αγαπαει τους πρωταγωνιστές του, σχεδόν ερωτικά.
Αυτο πάντα, ένωνε τους φιλάθλους με την ομάδα. Έγινε με τον Στέλιο Μανωλά, τον Θωμά Μαύρο, τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, τον Ντέμη Νικολαιδη, τον Σέρχιο Αραούχο και πολλούς ακόμη. Με ίσως τελευταίο μεγάλο δέσιμο, αυτο του Ματίας, που αγαπήθηκε σαν παιδί της Ένωσης, και ας ήταν ένας προπονητής που ήρθε από τα ξένα και ηταν ήδη καταξιωμένος προπονητικά και ακόμη περισσότερα, ποδοσφαιρικά.
Η επιλογή για αυτο το καλοκαίρι διαφορετική. Ο Νίκολιτς, ένας επαγγελματίας, αυστηρός-όποτε πρέπει-, που σε αντίθεση με το DΝΑ του συλλόγου, είναι ένας ανθρωπος που καθοδηγείται από την λογική και όχι το συναίσθημα. Μήπως όμως αυτό είναι το κλειδί για τον Δικέφαλο;
Το δείγμα που έχουμε στην Ένωση απο αυτόν, είναι μικρό. Μια προετοιμασία, δυο παιχνίδια με την Χάποελ Μπερ Σεβά και μια πρόκριση με.. μισό μηδεν. Μια ομάδα που ακόμη χτίζεται, παίκτες κλειδιά που δεν έχουν έρθει ακόμη και ένα ποδοσφαιρικό πλάνο που φαίνεται να έχει και θετικά και αρνητικά. Αν πιάσουμε όμως τις προηγούμενες δουλειές του, δεν διαφέρουν, απο άποψη νοοτροπίας, πολύ με αυτό το μικρό δείγμα.
Ο μεγάλος στόχος να είναι η είσοδος στους ομίλους του Conference League. Οτιδήποτε άλλο θα επισκιαστεί. Και αυτό είναι λογικό, αν αναλογιστούμε το ρόστερ της ΑΕΚ (ακόμη και αν δεν έχει ολοκληρωθει ακόμη!), ή ακόμη περισσότερο τα καλοκαιρινά σοκ, που έχει προσφέρει στους φιλάθλους της, σε αυτήν την διοργάνωση . Παρόλα αυτά, τώρα, λίγο πριν τα παιχνίδια με τον Άρη Λεμεσού, με την κλήρωση του επόμενου γύρου γνωστή( Αντερλεχτ ή Σέριφ), και το πάζλ σιγα σιγα να ολοκληρώνεται (Μάριν- Γιόβιτς), είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να σχολιαστούν δύο τρία πράγματα.
Αξίζει να διαβάσεις
Τα παιχνίδια με την Χάποελ, μας έδειξαν κάτι που ξέραμε. Η ομάδα του Νίκολιτς, θα κάνει τα πάντα για να μπει στους ομίλους. Θα προσαρμοστεί, θα παίξει άμυνα, θα χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα της. Η ΑΕΚ, με την καθοδήγηση του Σέρβου τεχνικού, θα γίνει πιο κυνική από ποτέ, αψηφόντας ακόμη και τον εαυτό της, αλλά και την απαίτηση των φίλων της για ελκυστικό ποδόσφαιρο. Αυτο θα έρθει στην πορεία. Τώρα η ομάδα έχει ανάγκη να ξαναφορέσει το ευρωπαικό της κοστούμι. Ένα κοστούμι που τα τελευταία χρόνια τσαλακώθηκε. Και αυτό ο Νίκολιτς το γνωρίζει καλα.
Εκτός από τα οικονομικά- δεδομένα- οφέλη-, η ομάδα έχει ανάγκη για κυνισμό και πρωταθληματισμό. Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Νίκολιτς είναι ο κατάλληλος να την οδηγήσει εκεί. Μπορει να μην τα καταφέρει. Ο Άρης αποτελεί μια καινούργια και σημαντική δύναμη στο Κυπριακό Ποδόσφαιρο, ενώ η Άντερλεχτ, αν και όχι στα καλύτερα της, έχει το επίπεδο και το brand name, να πετάξει έξω τον δικέφαλο. Όσο για την Σέριφ; Συμφωνοι, η Μολδαβία δεν αποτελεί ποδοσφαιρο-μάνα αλλα.. όπως ξερουμε και από την εθνική μας ομάδα με τον άθλο του 2004, όταν μια ομάδα σε κάνει να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι, θα είναι πάντοτε ένας αντίπαλος έτοιμος και να σε συναρπάσει. Και ανάλογα την πλευρα που το βλεπείς, μπορει να το κάνει και αρνητικά. Από την πλευρά δηλαδή που το έβλεπαν, οι οπαδοί της καλύτερης ομάδας στον κόσμο, Ρεάλ Μαδριτής, πριν περίπου 4 χρόνια..!
Ανακεφαλαιώνοντας, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το ποδοσφαιρικό μέλλον. Η φυγή του λατρεμένου- για τον κόσμο της ομάδας- Αλμέιδα, με αυτόν τον τρόπο, το απέδειξε για άλλη μια φορά. Η ΑΕΚ όμως, ίσως για πρώτη φορά στην 101χρονή ζωή της, έχει μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει το DNA της. Μια ευκαρία, να πάει επιτέλους στο επόμενο επίπεδο, να δουλέψει σωστά και ρεαλιστικά και να μπεί- ουσιαστικά για πρώτη φορά- στον ποδοσφαιρικό χάρτη, ως ένας υπολογίσιμος αντίπαλος, ένα δυνατό Ευρωπαικό club, που κινείται σε εξελικτικά επίπεδα, σε όλους τους τομείς.
Με τον ‘’ξένο’’ Χαβιέ Ριμπάλτα, και τον ”επαγγελματία” Μάρκο Νίκολιτς. Δυο ανθρώπους που μπορούν, χωρίς συναισθηματισμούς, να πάρουν αποφάσεις, βλεποντας της ΑΕΚ σαν μια μεγάλη ευρωπαική εταιρεία. Σαν μια δική τους επαγγελματική ευκαρία για ανέλιξη. Κάτι που η ΑΕΚ, ίσως να χρειάζεται καιρό. Αυτην την δίψα από νέους ανθρώπους, που θα συγκεντρωθούν γύρω από το πλάνο που τους προσφέρεται και όχι εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτό. Άνθρωποι που θα αλλάξουν την νοοτροπία των φιλάθλων, και που οι ίδιοι θα αντιμετωπίζουν τον σύλλογο ως περαστικό, όπως και ο σύλλογος αυτούς. Ίσως επιτέλους αυτό δώσει στην πάντα ’’ρομαντική’’ ΑΕΚ, την ισορροπία ανάμεσα σε αυτόν τον μόνιμο -και ουτοπικό μερικες φορές – κόσμο της, και αυτόν που η επιτυχία είναι προμύνημα της επόμενης και όχι ένας λόγος για αναμάσηση των παλαιών δόξεων, την απαξίωση των αγαπημενων προσώπων και την ‘’ανάσταση’’ , που φέρνει ο επόμενος ποδοσφαιρικός (ή μη) Μεσσίας. Ίσως καταφέρει επιτέλους, να ξεφύγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Πλέον, δεν μένει απλα να περιμένουμε να μιλήσει το χορτάρι.
Ο προπονητής έχει ποδοσφαιρικο θράσος , και το αποδεικνύει και θα το αποδείξει και στα επόμενα κρίσιμα ματς. Υπάρχει πλέον πλάνο και σχεδιασμός . Από τον ρομαντισμό του Αλμέιδα περάσαμε στον κυνισμό του Νίκολιτς