Η ΑΕΚ ετοιμάζεται για τα παιχνίδια του 3ου προκριματικού του UEFA Conference League, απέναντι στον Άρη Λεμεσού, έχοντας μπει από φέτος σε μια νέα εποχή — μια εποχή με πολλά στοιχεία της προηγούμενης. Ορισμένα που θέλει να κρατήσει, και άλλα που μισεί ακόμα και να θυμάται.
Η περσινή χρονιά έκλεισε με τον πλέον καταστροφικό τρόπο. Η κατάρρευση μετά το παιχνίδι του Φαλήρου και αυτό το εξωπραγματικό 6-0 ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα του συλλόγου. Πάντα μια βαριά ήττα από τους ανταγωνιστές της — και δη τον Ολυμπιακό — έφερνε τριγμούς στο εσωτερικό της ομάδας. Η κατρακύλα, όμως, στο φινάλε της περσινής σεζόν δεν είχε προηγούμενο. Ο χειρότερος αποχαιρετισμός σε έναν από τους καλύτερους προπονητές της ιστορίας του συλλόγου: τον άνθρωπο του εντυπωσιακού νταμπλ του 2023, τον Ματίας Αλμέιδα.
Η ΑΕΚ, με νέα διοίκηση πλέον, νέους ανθρώπους να την τρέχουν και έναν αθλητικό διευθυντή όπως ο Χαβιέ Ριμπάλτα — έμπειρο και χαρισματικό — αποφάσισε να μπει σε αυτήν τη νέα εποχή, με άλλον στο τιμόνι της. Επέλεξε έναν τελείως διαφορετικό προπονητή από τον προκάτοχό του, αλλά και από τον ίδιο τον οργανισμό. Ο λόγος για τον Μάρκο Νίκολιτς.
Η ΑΕΚ, από την απαρχή της ιστορίας της, αποτέλεσε μια ομάδα συνυφασμένη με τον ποδοσφαιρικό ρομαντισμό. Η σχέση φιλάθλων και συλλόγου δεν ήταν ποτέ τυπική, λόγω και της ιστορίας ξεριζωμού της ομάδας. Ο ΑΕΚτζής έμαθε με τα χρόνια να δένεται και να αγαπάει τους πρωταγωνιστές του — σχεδόν ερωτικά.
Αυτό πάντα ένωνε τους φιλάθλους με την ομάδα. Έγινε με τον Στέλιο Μανωλά, τον Θωμά Μαύρο, τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον Σέρχιο Αραούχο και πολλούς ακόμη. Με ίσως τελευταίο μεγάλο δέσιμο, αυτό του Ματίας, που αγαπήθηκε σαν παιδί της Ένωσης — κι ας ήταν ένας προπονητής που ήρθε από τα ξένα και ήταν ήδη καταξιωμένος προπονητικά, και ακόμη περισσότερο ποδοσφαιρικά.
Αξίζει να διαβάσεις
Η επιλογή για αυτό το καλοκαίρι, διαφορετική. Ο Νίκολιτς, ένας επαγγελματίας, αυστηρός — όποτε πρέπει — που, σε αντίθεση με το DNA του συλλόγου, είναι ένας άνθρωπος που καθοδηγείται από τη λογική και όχι το συναίσθημα. Μήπως, όμως, αυτό είναι το κλειδί για τον Δικέφαλο;
Το δείγμα που έχουμε στην Ένωση από αυτόν είναι μικρό: μια προετοιμασία, δύο παιχνίδια με τη Χάποελ Μπερ Σεβά και μια πρόκριση με… μισό μηδέν. Μια ομάδα που ακόμη χτίζεται, παίκτες-κλειδιά που δεν έχουν έρθει ακόμη, και ένα ποδοσφαιρικό πλάνο που φαίνεται να έχει και θετικά και αρνητικά. Αν πιάσουμε όμως τις προηγούμενες δουλειές του, δεν διαφέρουν — από άποψη νοοτροπίας — πολύ από αυτό το μικρό δείγμα.
Ο μεγάλος στόχος είναι η είσοδος στους ομίλους του Conference League. Οτιδήποτε άλλο θα επισκιαστεί. Και αυτό είναι λογικό, αν αναλογιστούμε το ρόστερ της ΑΕΚ (ακόμη κι αν δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη!) — ή ακόμη περισσότερο, τα καλοκαιρινά σοκ που έχει προσφέρει στους φιλάθλους της σε αυτήν τη διοργάνωση. Παρ’ όλα αυτά, τώρα, λίγο πριν τα παιχνίδια με τον Άρη Λεμεσού, με την κλήρωση του επόμενου γύρου γνωστή (Άντερλεχτ ή Σέριφ), και το παζλ σιγά-σιγά να ολοκληρώνεται (Μάριν – Γιόβιτς), είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να σχολιαστούν δύο-τρία πράγματα.
Αξίζει να διαβάσεις
Εκτός από τα οικονομικά — δεδομένα — οφέλη, η ομάδα έχει ανάγκη από κυνισμό και πρωταθληματισμό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Νίκολιτς είναι ο κατάλληλος να την οδηγήσει εκεί. Μπορεί να μην τα καταφέρει. Ο Άρης αποτελεί μια καινούργια και σημαντική δύναμη στο κυπριακό ποδόσφαιρο, ενώ η Άντερλεχτ, αν και όχι στα καλύτερά της, έχει το επίπεδο και το brand name να πετάξει έξω τον Δικέφαλο. Όσο για τη Σέριφ; Σύμφωνοι, η Μολδαβία δεν αποτελεί ποδοσφαιρομάνα, αλλά… όπως ξέρουμε και από την Εθνική μας ομάδα με τον άθλο του 2004, όταν μια ομάδα σε κάνει να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι, θα είναι πάντοτε ένας αντίπαλος ικανός να σε συναρπάσει. Και — ανάλογα την πλευρά που το βλέπεις — μπορεί να το κάνει και αρνητικά. Από την πλευρά, δηλαδή, που το έβλεπαν οι οπαδοί της καλύτερης ομάδας στον κόσμο, της Ρεάλ Μαδρίτης, πριν περίπου τέσσερα χρόνια…!
Ανακεφαλαιώνοντας, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το ποδοσφαιρικό μέλλον. Η φυγή του λατρεμένου — για τον κόσμο της ομάδας — Αλμέιδα, με αυτόν τον τρόπο, το απέδειξε για άλλη μια φορά. Η ΑΕΚ, όμως, ίσως για πρώτη φορά στα 101 χρόνια της, έχει μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει το DNA της. Μια ευκαιρία να πάει επιτέλους στο επόμενο επίπεδο, να δουλέψει σωστά και ρεαλιστικά και να μπει — ουσιαστικά για πρώτη φορά — στον ποδοσφαιρικό χάρτη, ως ένας υπολογίσιμος αντίπαλος· ένα δυνατό ευρωπαϊκό club, που κινείται σε εξελικτικά επίπεδα, σε όλους τους τομείς.
Με τον «ξένο» Χαβιέ Ριμπάλτα και τον «επαγγελματία» Μάρκο Νίκολιτς. Δύο ανθρώπους που μπορούν, χωρίς συναισθηματισμούς, να πάρουν αποφάσεις βλέποντας την ΑΕΚ σαν μια μεγάλη ευρωπαϊκή εταιρεία· σαν μια δική τους επαγγελματική ευκαιρία για ανέλιξη. Κάτι που η ΑΕΚ ίσως να χρειάζεται εδώ και καιρό: αυτήν τη δίψα από νέους ανθρώπους, που θα συγκεντρωθούν γύρω από το πλάνο που τους προσφέρεται — και όχι εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτό.
Άνθρωποι που θα αλλάξουν τη νοοτροπία των φιλάθλων, και που οι ίδιοι θα αντιμετωπίζουν τον σύλλογο ως «περαστικό», όπως και ο σύλλογος αυτούς. Ίσως, επιτέλους, αυτό δώσει στην πάντα «ρομαντική» ΑΕΚ την ισορροπία ανάμεσα σε αυτόν τον μόνιμο — και ουτοπικό, μερικές φορές — κόσμο της, και σε εκείνον όπου η επιτυχία είναι προμήνυμα της επόμενης και όχι ένας λόγος για αναμάσηση των παλαιών δόξων, απαξίωση των αγαπημένων προσώπων και την «ανάσταση» που φέρνει ο επόμενος ποδοσφαιρικός (ή μη) Μεσσίας.
Ίσως καταφέρει, επιτέλους, να ξεφύγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Πλέον, δεν μένει απλώς να περιμένουμε. Μένει να μιλήσει το χορτάρι.
Ο προπονητής έχει ποδοσφαιρικο θράσος , και το αποδεικνύει και θα το αποδείξει και στα επόμενα κρίσιμα ματς. Υπάρχει πλέον πλάνο και σχεδιασμός . Από τον ρομαντισμό του Αλμέιδα περάσαμε στον κυνισμό του Νίκολιτς