Ο ουρανός των Αστούριων καθάρισε ξανά…
Με τον Σάντι Καθόρλα να ηγείται, τον Βέλικο Παούνοβιτς να παίρνει την προσωπική του ρεβάνς και τον κόσμο της ομάδας να είναι εκεί στα δύσκολα, η Ρεάλ Οβιέδο επέστρεψε εκεί όπου ανήκει.
Στις 17 Ιουνίου 2001, η Οβιέδο υποβιβάστηκε. Εκείνη τη μέρα, η ήττα με 4-2 από τη Μαγιόρκα στο Son Moix αποτέλεσε την αρχή μιας παρατεταμένης κρίσης που κράτησε 24 χρόνια. Ο καιρός ήταν μουντός, το σκηνικό βαρύ, και ο σύλλογος μπήκε σε μια μακρά περίοδο παρακμής. Η ομάδα βούλιαξε αγωνιστικά και οικονομικά, ενώ αντίθετα η συμπολίτισσα Σπόρτινγκ Χιχόν κατάφερνε να φτάνει ξανά στη La Liga.
Ο Παούνοβιτς, τότε επιθετικός της Οβιέδο, απογοητευμένος καθόταν στον πάγκο μετά το τέλος του αγώνα. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πως χρόνια μετά, θα επέστρεφε ως προπονητής για να οδηγήσει την ομάδα στην άνοδο. Στην ίδια περίοδο, ο μικρός τότε Σάντι Καθόρλα, παρακολουθούσε τη δραματική εκείνη στιγμή από το σπίτι του, μαζί με την οικογένειά του. Ήταν μέλος των ακαδημιών της Οβιέδο και αργότερα έφυγε για να ακολουθήσει σπουδαία καριέρα. Όμως πάντα έφερνε στο μυαλό του μια υπόσχεση: να βοηθήσει κάποτε την αγαπημένη του ομάδα να επιστρέψει στην Πρώτη Κατηγορία.
Και αυτή την υπόσχεση την τήρησε στα 40 του χρόνια. Παίζοντας σχεδόν δωρεάν, βοήθησε την Οβιέδο να ανέβει κατηγορία. Όπως ο ίδιος δήλωσε, «είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Έχω ζήσει πολλά στο ποδόσφαιρο, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό». Ο Καθόρλα μεγάλωσε στον σύλλογο, παίζοντας από την ηλικία των 9 ετών. Ήταν, όπως λέει, μια στιγμή που θα θυμάται για πάντα.
Όμως η διαδρομή του ήταν γεμάτη δυσκολίες. Μετά τον υποβιβασμό, η ομάδα βρέθηκε ακόμη και στην τέταρτη κατηγορία, με τον σύλλογο σε οριακή οικονομική κατάσταση. Για να επιβιώσει, χρειάστηκε η οικονομική συνδρομή των φιλάθλων, ακόμα και ανθρώπων από 41 χώρες, όπως επίσης και η βοήθεια της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Καθόρλα ήταν από εκείνους που συνεισέφεραν οικονομικά για να στηρίξουν την Οβιέδο.
Το 2013, ενώ αγωνιζόταν στην Άρσεναλ, τραυματίστηκε σοβαρά στον αστράγαλό του. Παρότι οι γιατροί του είχαν πει πως δεν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο, εκείνος δεν το αποδέχτηκε. Αντιμετώπισε ρήξη χιαστού, επανειλημμένες μολύνσεις και έχασε οκτώ εκατοστά από τον αχίλλειο τένοντα. Παρ’ όλα αυτά, δεν τα παράτησε. Πήγε στον γιατρό Μικέλ Σάντσεθ στη Βιτόρια και ξεκίνησε αποθεραπεία.
Η επιστροφή του στην Οβιέδο έγινε με έναν πολύ χαμηλό μισθό και με το 10% των πωλήσεων της φανέλας του να πηγαίνει στις ακαδημίες της ομάδας. Ήθελε να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Η σύζυγός του, όπως αποκάλυψε, τον παρότρυνε να μη δεχτεί ούτε ευρώ από την ομάδα.
Στην πρώτη του σεζόν, η Οβιέδο δεν τα κατάφερε. Η Εσπανιόλ την απέκλεισε στα μπαράζ. Ο Καθόρλα όμως δεν εγκατέλειψε. Σκόραρε στον ημιτελικό με την Αλμερία, ενώ στον τελικό απέναντι στην Εσπανιόλ, παρότι είχε χάσει τον πρώτο αγώνα λόγω τραυματισμού, επέστρεψε, πήρε πρωτοβουλίες, και με εύστοχο πέναλτι ισοφάρισε. Το γήπεδο σείστηκε από 30.000 οπαδούς.
Αξίζει να διαβάσεις
Όταν αποχώρησε στο 72’, αποθεώθηκε. Δεν κάθισε στον πάγκο ούτε λεπτό, παρέμενε όρθιος, ζώντας έντονα την αναμέτρηση. Η ομάδα επικράτησε στην παράταση με 3-1 και ο Καθόρλα, φανερά συγκινημένος, πανηγύρισε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τραγουδώντας μαζί με τον κόσμο τον ύμνο της Οβιέδο.
«Το αίμα μου κυλά μπλε από τότε που ο πατέρας μου με πήγε στο “Κάρλος Ταρτιέρε”», είπε. Και τόνισε πως αυτή η επιστροφή στην Πριμέρα Ντιβισιόν ανήκει στον κόσμο, που δεν σταμάτησε ποτέ να στηρίζει.
Η ιστορία του Καθόρλα και της Οβιέδο είναι κάτι παραπάνω από ποδόσφαιρο. Είναι μια σχέση ζωής, αφοσίωσης και ελπίδας. Δείχνει πως όσο υπάρχουν τέτοιες ιστορίες, το ποδόσφαιρο παραμένει το πιο αγνό και ρομαντικό άθλημα του κόσμου.
